Zwart geld in ons dorp?

Het was nog in het guldens tijdperk, dat bankkantoren rijkelijk vertegenwoordigd waren in ons dorp, een gemeente met aardig wat miljonairs. Dus is er al snel wat geroddel als het over geld gaat. Zo ging het verhaal de ronde over opa Kees, die elke morgen rond openingstijd het bankkantoor bij hem in de buurt binnenslofte om ‘effe een duizendje’ te wisselen. “Ja, je kan er niet mee betalen in de winkel hè” verontschuldigde opa zich tegen de baliemedewerkster. Toen dat dagelijks gebeurde, stootte iedereen zich achter de kogelvrije glaswand elkaar aan als hij verscheen, want in stilte had men berekend dat die ouwe baas in een jaar wel 3 ton moest opmaken! De bankdirecteur werd heel amicaal en bood opa Kees dan ook steevast koffie aan, al dan niet met gebak. En of hij niet een rekening wilde openen, maar daar had hij geen zin in.

Het gerucht bereikte ook Wim, hoofd van politie. Het leek erg op een soortgelijk verhaal van een concurrerende bank waar een oude man steevast iedere morgen tien briefjes van honderd wisselde voor een biljet van duizend gulden. De wildste fantasieën spookten door het hoofd van de wakkere speurder. Ging het om een mafiabaas? Losgeld? Zwart vermogen?

Bij een verhoor kwam het hoge woord eruit. Kees, al jaren AOW’er, bezat maar één biljet van duizend gulden dat hij elke dag inwisselde voor tien biljetten van honderd en die wisselde hij dagelijks weer om bij een andere bank voor een biljet van duizend. “Dat is toch niet verboden?”, was de reactie van opa Kees. “Ik kreeg wel bijna elke dag gratis koffie, soms met gebak en elke dag een hoop aanzien en ik had mijn loopje”, aldus de verbaasde opa.

Dus beste lezers, het kan verkeren dat “Niets is wat het lijkt”. We hebben veelal een oordeel klaar, maar is dat gebaseerd op werkelijkheid of op wat we graag willen? Bij beleggen is dat mijns inziens niet anders. Zelfs als grafieklezer wordt je wel eens gefopt door de markt. De grafiek is dan een optische illusie, althans zo lijkt het.